Continu vergeleek ik mezelf met anderen. Anderen die ik altijd mooier vond dan mezelf. ’Dikbil’ ‘galmde na en ik kwam in een neerwaartse spiraal. Voor de spiegel stelde ik keer op keer teleurgesteld vast dat ik nooit het slanke, sierlijke ideaalbeeld zou worden dat ik in mijn hoofd had. Dat beeld was mijn richtlijn. Een totaal onrealistisch beeld.

Wist ik toen maar, wat ik nu weet. Dan had ik destijds veel meer in mijn kracht kunnen staan.  Dan had ik geweten dat ik, en alléén ikzelf, effectief een betere versie van mezelf had kunnen maken. En niet een versie van een ander.

Een  uitputtend aantal diëten heb ik geprobeerd: punten tellen, koolhydraat arm, brooddieet, shakes noem maar op. Het was vallen, opstaan en nog dieper vallen. Natuurlijk viel ik wel af met die diëten,  maar zodra ik stopte met het dieet, vloog alles er weer aan, met als bonus extra kilo’s erbovenop. De typische jojo’er. Een uitzichtloze situatie, vooral omdat hard werken nooit eens écht werd beloond met een langdurig resultaat.

Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik alles losgelaten en werd ik enorm zwaar. Na de bevalling van mijn dochter was ik zo zwaarlijvig er dat er een knop om moest. Dit wilde ik écht niet. Een depressie lag op de loer.

Buiten vond ik mijn uitweg.  Via wandelen in de natuur werd ik steeds energieker. Opvolgend kon ik het aan om te gaan hardlopen en om mee te doen aan bootcamps. Wat een overwinning!  Ik kreeg plezier in het buitensporten en werd steeds fitter en sterker. Maar vooral niet onbelangrijk: ik werd steeds positiever, blijer en meer tevreden met mezelf.